جایی برای گرم‌شدن است، هُرم.

گرمای ناملموس ولی تا حدّی محسوس. مخاطب عام ندارد. مخاطب خاص هم ندارد الزاماً. مگر کسی که خودش را مخاطب خاص بداند. که آن‌هم برای عموم آزاد است. مخصوصاً تو، وقتی انتهای موهایت در ابتدای باد قرار می‌گیرد.

رسم‌الخط هُرم کاملاً سلیقه‌ای است. و همین‌طور درصد خوبی از اسامی و مکان‌ها. البته بی‌ربط به واقعیت هم نیستند. منتهی تشخیصِ واقعیتِ واقعی، همیشه ورای شرح وظایف و ذات وجودی این نوشته‌ها بوده است. Sur le fil از Yann Tiersen و Ode to Simplicity از Rolf Løvand زمینه‌ی قسمت خوبی از نوشتن‌ها بوده. و هست. بخشی از نوشته‌های عهد قدیم (۲۰۰۷ و به قبل) هم عکس کنارشان داشت که باد برده‌ات‌شان. قالب این‌جا هم اوایلش از PsycHo آمد فکر کنم. یادم نیست خیلی چیزهای ده‌ها سال پیش. سپتامبر ۲۰۱۶ هم که بالاخره عزم‌ام را جزم کردم و اینجا را موبایل‌فرندلی کردم. اکتبر ۲۰۱۹ هم دستی به سر و روی PHPش کشیدم، لای نوازش‌های‌م بر لیتا. آگست ۲۰۲۱ هم، لای همه‌ی خاموشی‌ها و روشنی‌ها، فونت پیش‌فرض این‌جا را وزیر کردم. زندگی ادامه دارد، آخر. بگذریم…

قرار گذاشته‌ایم هروقت سردمان شد یا از خواب پریدیم بیاییم کنار هم بنشینیم و بر هم بیافزاییم — من و این نوشته‌ها. جفت‌مان رویاهای بزرگی داریم. اما ترجیح می‌دهیم برای رسیدن به رویاهای‌مان از همدیگر بیش‌ازحد مایه نگذاریم! فقط گرم بشویم و به عمق نورهای پشت این پنجره‌ها خیره بشویم. به عمق بازتاب رقص موهای تو در چشمان ریچارد. و به ابتدای باد. پشت این پنجره‌ها و نورهای دوردست. من و این نوشته‌ها.

–آیدین
he@horm.org