2 نظر

1. فرزانه گفته است :

   میز مطالعه ت را کشیده ام وسط اتاق نصف شبی… این میز که عادت دارد به تغییر کاربری… از نهار خوری به مطالعه… ولی امشب برایش خواب دیگری دیده ام… تمام شمع های فانتزی و غیر فانتزی خانه را آورده ام چینده ام دور و برم… توی عوددان هم عود تازه با عطر شکلات گذاشته ام…قهوه جوشم را تا نصف بیشترش آب کرده ام گذاشته ام بجوشد که تا صبح هی پر کنم فنجانم را و هی تهش را زل بزنم ببینم قلب تو افتاده تویش یا نه… آینه دستشویی را هم کنده ام آورده ام گذاشته ام روی صندلی مطالعه ت و دور از چشمت یکی از کتابهای عزیزت را هم گذاشته ام جلویش تا لیز نخورد… از بقیه اسباب نئشه جاتم غیر از قهوه و عود شکلات و شمع وانیلی، یک آهنگ تند عبری سوار بر ملودی عربی است و پژواک صدای خودم وقتی دارم بلند بلند هـــــــرم را می خوانم… که نه از خواندنش سیر میشوم و نه از لول خوردن توی آرشیوش خسته… که دیر گاهی است بساط و بزم خلسه و تنهاییم بدون هرم کلماتش کامل نمی شود… صدا را گذاشته ام روی نهایت و گوشی های هدفون را تنظیم کرده ام درست مقابل پرده گوشم که تا خود صبح بلرزد… مثل فک پایینم… مثل عضلات بازوها و شانه ها و کمرم … مثل دلم… بوی وانیل و قهوه و شکلات فضای خانه ام را برداشته… احساس می کنم لیدی یک قهوه خانه عربی ام در مراکش… مردم را بیرون می کنم و آخرینشان که رفت ، پشت در تابلوی کلوزد/مغلق را آویزان می کنم و تازه می آیم سر وقت تو… برایت یک چای مراکشی پر کف می ریزم و تمام شمع های روی میزهای قهوه خانه را روشن میکنم و می روم با هول و نفس نفس توی رخت و لباسهایم پاچه میزنم تا اغواکننده ترینشان را برایت بپوشم… نمی دانم چرا می رسم به همان دو بندی کرم قهوه ای رنگ و رو رفته که اگر قهر بودی و می پوشیدمش، آشتی می شدی … می روم از روی گلدان یکی از میزها یک غنچه مریم می کنم و سنجاقش می کنم روی موهایم… خودم هم میروم یک فنجان قهوه غلیظ عربی تلخ را شیرین میکنم و یک جا سر می کشم و می آیم جلوی چشمهای متعجب تو می روم روی میز… روی همین میز وسط اتاق… و تا خود صبح برایت می رقصم … با همین ملودی عبری عربی تند… و تو نشستی روبرویم و هر از گاهی مسحور و اغوا شده، به سیگارت پک های عمیق می زنی و دودش را فوت می کنی برای من که دودش بشود یک قلب و هی بزرگتر و بزرگتر بشود و تا هنوز محو نشده، قلب بعدی را با پک بعدی برایم بفرستی…

   توی خانه ات بوی شکلات می آید… بوی قهوه غلیظ عربی… بوی مریم… بوی وانیل و بوی عطر زنی که روی میز مطالعه ت آنقدر تا خود صبح رقصیده که بوی وودش رفته هوا … توی خانه ت بوی انتظار می آید و امیدی که دارد جان می گیرد و قد می کشد و زنی که مشامش آکنده از این همه عطر،تو را بو می کشد…

   آیدین خان… شما یه قسمت از نوستالژی و خاطرات منید… بدون اینکه خودتون بدونید! زیباست مگه نه…

   نوامبر 14th, 2013 در 5:13 ب.ظ

2. فرزانه گفته است :

   سختش وقتیه که آدم داره تموم خاطرات و متعلقاتشو آتیش میزنه غافل از اینکه چیزی که میسوزه تویی نه خاطراتت… امشب مراسم خاطره سوزی راه انداخته بودم خوردم به این پست و شما… دیدم کامنت رو باز کردین… این شد گفتم شاید براتون جالب باشه… اینو به اسم ایرانین سولو بلی دنس نوشته بودم

   جمعه بیست و یکم بهمن 1390… خیلی خووبه این هرم شما… نگهش دارین…پاینده باشین…

   نوامبر 14th, 2013 در 5:22 ب.ظ

دیدگاهتان را بنویسید