از عشق،
تا تمام برف‌هایی که به‌جای سرم، روی سقف خانه می‌ریزند؛
تا تمام تلاش‌هایی که دیگر حتی حوصله‌شان را هم ندارم که صرف قانع‌کردن اطرافیان‌م بکنم؛
تا همه‌ی تأییدهای کوری که با لب‌خندهای مصنوعی، هر روز تفت می‌دهم…

من،
خیلی سال‌ها پیش کنار اتوبان گم شدم.
این تو بودی که جنازه‌ی من را پیش پدر ژپتو بردی، تا همه‌ی دوستان، آشنایان، بستگان و اقوام دلیلی برای شاد ماندن و موفق‌تر شدن داشته باشند.

وگرنه من،
اگر جنازه‌ام همان کنار اتوبان می‌ماند،
تا این سال‌های حداقل استخوان‌های‌م با چند سگ ولگرد حسابی خو گرفته بود،
که انگیزه‌ای برای افزایش جمعیّت این کُره‌ی خاکی داشته باشم.

بیا بخوابیم،
و در خواب همدیگر را فقط با اسم صدا کنیم
و به عمقِ ترس‌های‌مان از عمقِ رازهای تاریک‌مان
زل بزنیم و سکوت کنیم و محو شویم.

شب‌هایی‌ت که روزتر از روزهای من‌اند، بخیر.

تمام دروغ‌هایی که به خودم می‌گویم را
لطفاً
تو هم باور بکن.

این شکلی حداقل
کسی تنها نمی‌ماند.

سایه، خنجر،
سکوت، گلو،
ترس، بُهت،
شماتت.

چه کردی که من حتی از سکوت خودم هم می‌ترسم؟
مرا این‌قدر مؤاخذه روا نبود شاید…
باری،
مرغ‌های دریایی بالای دریاچه اگر ببینند،
شاید رخت ببندند و بی‌آن‌که بیش‌تر صبر کنند تا دست و دل‌شان باز بلرزد و گوش و چشم‌شان را بگیرند و فرار کنند،
فقط دور شوند… خیلی دور…
جایی که نه‌خبری از «چرا» باشد، نه خودِ «نفهمیدن»، نه تهمتِ مستقیمِ نفهمیدن…

□

من از لاک‌م خسته شده‌ام دیگر.
حاضرم کامیون از روی گردنم رو بشود، اما باز با سرم در لاک، از عرض اتوبان رد نشوم.
مگر بقای این زندگی قرارست چه‌قدر مهیج‌تر باشد، که به باز ریسک کردن و زخم شدن و در خود خزیدن و جمع‌شدن بیارزد؟

مگر ادامه‌ی بقای این زندگی به چند «من هم اگر…» دیگر می‌ارزد که، بخواهیم لای کژفهمی مفاهیم مبتلا به چالش و آلوده به توجیه، یخه‌ی هم را بدریم و گلوی هم را بجویم؟

مگر همه بقیه‌اش، به‌چند لب‌خند جدید و حقیقی بدل خواهد شد که بخواهم
کاملاً عامدانه و مخلصانه
عریانیِ خودم را بی‌ترس در سینی بگذارم و بی‌دغدغه جلوی تو و امثال تو، چهار گوشه‌ی خودم را تعارف کنم؟

مگر – خودم به دَرَک – تو
یادت هست
آخرین‌باری که من بی‌دغدغه خندیدم
چند سال‌م بود؟

□

بیا فراموش کنیم،
همه زخم‌هایی را که
نه خوب می‌شوند، نه بودن‌شان خوب می‌کند چیزی را.

بیا فراموش کنیم
و در سکوت فقط دعا کنیم
تا تمام واژه‌هایی که قهر کرده‌اند و آویزان به پاهای مرغ‌های دریایی، از این سرزمین رخت بستند،
به ما فرصت دوباره بدهند و برگردند.

بیا این‌بار
شب‌هایمان را عمداً و خاصتاً
از صمیم قلب یا فِیک، فارغ از نیّت و لیاقت،
فقط
به‌خیر کنیم و بس.

فردا می‌تواند باز بهترین روز باشد،
اگر زخم‌های‌مان را باز توی صورت هم نمالیم…
(… صبح تا شب در بیداری،
شب تا صبح در خواب.)

وقتی زخمی می‌شوم،
وقتی زخمی می‌شویم،
دیگر یادم می‌رود
دقیقاً کجا بود که گم شدم…

(گرچه قبل‌‍ش هم چندان دقیق خاطرم نمی‌آمد؛ صرفاً عکس‌هایی از کفش‌های سیاهِ برفی‌ام در خیابان‌های تهران…)

زخمی که می‌شوم،
زخمی که می‌شویم،
من هم، مثل همه‌ی بقیه‌مان، دل‌م کمی بغل می‌خواهد…

(فکر نکنم من، مثل همه‌ی بقیه‌مان، گریه‌ام بگیرد؛ صرفاً دوست دارم یخچالِ مربوطه آن‌قدر تمیز باشد که مغزم را توی بشقاب بذارم و بدون کشیدنِ سلفون روی‌ش، بتوانم در یخچال بگذارم‌ش تا صبح…)

زخم‌های‌‍م که می‌دانم باقی می‌مانند،
زخم‌های‌‍مان که می‌دانیم باقی می‌مانند،
تقصیر مادر طبیعت نیست؛
تقدیر ما این بوده که شاید
تلنگری بخوریم و طمع‌های بیهوده‌مان تبخیر بشود و
همه‌ی تقسیم‌های سلولی نِرون‌های تسلیم‌شده‌ی مغزمان، تثبیتِ تکثیرِ تفسیرِ تفصیلِ تصویرِ همین ثانیه‌های مصلوب باشد
تا یادمان بماند
چه روزهایی در حسرت همین کفش‌ها و پاها و گام‌ها
تا صبح به آینه زل زدیم و
خواب‌مان نَبُرد.

به کسایی که از ambitious بودن، فقط «ambitious بودن‌»ش رو یاد گرفته‌ان باید گفت
کاش به‌جای use کردن، حداقل abuse می‌کردین
تا کمتر درد بگیره…

اگر موقع کالبدشکافی‌ام،
از وسط صورت‌م یک قطاع کامل ایجاد کنند و از نیم‌رخ نگاه بکنند،
در می‌یابند که وقتی دهانم بسته‌ست و لب‌هایم روی هم،
داخل دهان‌م – مثل خیلی از بقیه آدم‌ها – یک دایره گرد است.
همین دایره گرد، باعث می‌شود خیلی از صداها
-…یی که از ریه‌ام به صورت هوای ساده و خالص شروع می‌شوند، بعد از تارهای صوتی گلویم می‌گذرند و با فرمان مغزم، رنگ و صوت می‌گیرند –
وقتی با لب‌های بسته‌ام مواجه می‌شوند، گرد توی دهانم می‌چرخند و برمی‌گردند به ته حلقم…

بعد ناچار، با بازدم بعدی، پایین می‌روند…

این بار اسفنکتر بالایی مِری‌ام
– که احتمالاً بعد از ده‌ها هزار روز دیگر عادت کرده و باتجربه شده –
مثل همیشه باز می‌کند خودش را تا راه را برای پایین رفتن باز کند.

†

همه‌ی حرف‌ها، صداها، فکرها، تحلیل‌ها، نظرها، ایده‌ها، …
همه‌شان آخرش به معده ختم می‌شوند.

همین می‌شود که گاهی، وقتی رول همیشگی «شنونده‌ی خوب»ام را به‌نحو احسن بازی می‌کنم،
و با اختیار کامل، در کمال صحت عقل، تصمیم می‌گیرم بازنده باشم در بحث،
معده‌ام کمی درد می‌گیرد. گاهی کمی می‌سوزد.

(شاید گاهی معده‌ام، برای حرف‌های سنگینی که ذوب نمی‌شوند، بیش از مقدار لازم اسیده ترشح می‌کند.)

اما ته‌ش می‌خوابم.
صداها و فکرها و تحلیل‌ها و نظرها و ایده‌های ذوب شده در اسید معده هم،
مثل سایر سلول‌های‌م (وقتی کالبدشکافی تمام بشود و کالبدشکاف زیپِ گونی را بالا بکشد و به وقت استراحت ناهار و نمازش برود)
به طبیعت برمی‌گردند.

†

کاری به آینده‌شان و کارما و تناسخ و روح و ماوراء ندارم؛
فقط گاهی،
دلم برای‌شان می‌سوزد.

و دوست دارم یک‌بار دیگر (حتی اگر اولین بار باشد)، قبل از برای همیشه تمام‌شدن‌شان، حسابی در آغوش بگیرم‌شان
و یک دل سیر در بغل‌شان
بخوابم.

قرار بود یک قدم جلوتر از خاطره‌ها،
و یک قدم عقب‌تر از ترس‌ها،
ی‌مان
حرکت کنم… که دست‌م لغزید و خواب‌م برد و به این زودی‌ها بی‌دار نشدم.

□

باز در سرم برف می‌بارد.
باز تو بدون چتر در سرم قدم می‌زنی، و سردت می‌شود؛ و گله می‌کنی.
باز من از باریدن خودم شرمنده می‌شوم.
باز گرگ‌های توی سرم زوزه می‌کشند و فرار می‌کنند.
باز من، خودم را، به زمستان‌‍ی خیلی خیلی خیلی دورتر تبعید می‌کنم…

□

تو می‌خوابی و من،
سعی می‌کنم بخوابم ولی تمام اضطراب‌ها از دو طرف گلویم بالا می‌روند.

تو می‌خوابی و من،
باز آواره‌ی همه‌ی کوچه‌های بی‌هویت و غم‌زده‌ی تاریک شهر می‌شوم و تا صبح پرسه می‌زنم… همه‌ی ولگردهای بی‌خانمان من را می‌شناسند؛ به نام ولگردِ شیک‌پوش!

تو می‌خوابی و من،
باز در تمام حفره‌هایی که در طول روز پنهان می‌کنم ازت، مکیده می‌شوم. و تمام تلاش‌م را می‌کنم که وقتی تو بیداری بشوی، اثری از من و حفره‌ها باقی نمانده باشد.
فقط زوزه‌ها و نعره‌ها…
امان از زوزه‌ها و نعره‌ها…
… که در عمق سکوت، تمام شب مرا بیدار نگاه می‌دارند.

شب‌بخیر بانوی آرام‌خفته.
سلام من را به خواب‌های عمیق برسان.

تنها؛
تنهای تنها.
تنهای لُخت…
تن‌های لُخت…
تن‌های لَخت…
تن‌های تنها…
تن‌های تنهای تنها.

دست‌تنها.
دستِ تن‌ها…
تن‌های دست‌دار…
تن‌های بی‌دست…
تن‌های بی‌دوست…
تنهای بی‌دوست…
تنها دوست…
تنها‌دوست.

تنها در خانه؛
تن‌ها در خانه…
تن‌ها در تهِ خانه…
تنها در ِ خانه…
تنها در در خانه…
درِ ِ تنهای‌ خانه…
در ِ تنهاخانه…
در ِ تنهای تنهاخانه…
تنها در ِ تنهای تنهاخانه…
تنهاخانه‌ی تنها.

□

واژه‌هایی که به‌سان کودکان بی‌قید و بی‌دغدغه تنها وظیفه‌شان رقصیدن است… و نمی‌دانند فقط چند ده سال دیگر باقی‌مانده تا وظیفه‌شان تنها‌رقصیدن باشد.
تنها، رقصیدن در تاریکی.
تنهارقصیدن، در تاریکی.
تنها‌رقصیدن در ذهن.
تنها‌رقصیدن در عمقِ تن‌های تاریک‌ای که در تاریکی به عمقِ دوست‌داشتنِ تنهایی می‌رسند.
تنها‌دوست‌داشته‌شدن.
دوست‌داشتنِ تنها شدن.
دوستِ تنهایی شدن.
عاشق تن‌های واژه‌هایی که تنها هستند شدن.

□

واژه‌ها جنس دارند.
واژه‌ها در تنهاییِ خودشان شاید جنس‌شان را نفهمند؛ اما در تنهایی است که جنسِ واژه‌ها واضح می‌شود کاملاً.
مثلاً همین «ایده‌آلِ» خودمان. در اوجِ تنهایی‌ست که ذات پلیدش می‌زند بیرون. مخصوصاً وقتی به‌هم نسبت‌ش می‌دهیم. مخصوصاً وقتی تن‌های‌مان کاملاً تنها هستند و حتی کلاه‌های روان‌شناسی‌مان را هم از تن برمی‌کَنیم و لُختِ لُخت، لَختِ لَخت، فقط خودمان می‌مانیم در تخت و اتهام‌هامان. گلوله‌هایی که سوراخ نمی‌کنند، اما کبود می‌کنند. و گاهی کبودی از سوراخ‌شدن دردناک‌تر است. و کبودیِ نفهمیده‌شدن خیلی دردناک‌تر از فهمیده‌نشدن است.

†

واژه‌ها گاهی همدیگر را می‌خورند.
واژه‌ها گاهی بدتر از انسان‌ها در نطفه کَنیبالیست می‌شوند. در ریشه. در دهان. در مغز. در سلول. در نِرون. یا حتی، حتی، حتی تهِ حلق.
واژه‌ها گاهی بدجور جنبه‌ی تنهایی را ندارند. در تنهایی، در سلول‌های انفرادیِ خودشان، وحشی می‌شوند. بدونِ ارتقاءِ جنبه‌ی مناسب، قدرت‌شان زیاد می‌شود. بعد کوبنده می‌شوند و به‌کوبندگی خودشان بدجور می‌بالند.
واژه‌ها گاهی، سلول‌ها را می‌کُشند.

†

واژه‌های تنهایی که هنوز وحشی نشده‌اند را دور خودم جمع می‌کنم. کنار آتش می‌نشینیم. هُرم. گرم‌مان می‌کند. گرم می‌شویم.
گاهی تنهایی‌های دورهمی دوست‌داشتنی‌ترین نوع تنهایی است. دقیقاً همان‌قدری لُخت می‌شوی که راحت‌ی؛ با علم به‌این‌که ته‌ش هم تنها می‌رویم همه‌مان. اما شاید کمی گرم‌تر. کمی هُرم‌‍یده‌تر. کمی آرام‌تر.
کنار هُرم گاهی می‌رقصیم. رقصیدن دور آتش همان حکم شرعیِ رقصیدن در تاریکی را دارد — اگر کسی نبیند، و به قصد لذت نباشد، حرام نیست. و واژه‌ها گاهی بین بغض، و حلال و حرام، ترجیحاً هر دو را انتخاب می‌کنند؛ مبادا در حالت نیمه‌مایع، سنگ بشوند.

†

واژه‌های خوب، دست در دست هم می‌دهند و می‌آیند.
مثل آبشارهای بعد از برف.
مثل همه آبشارهایی که روزی بالاخره می‌ریزند.
مثل همه آبشارهایی که می‌دانند خدا هرگز آمدن‌شان را متهم نمی‌کند.
و حتی،
شاید،
لب‌خند هم بزند…

چاله،
چاله،
چاله،
چاه،
ساحل،
دریاچه،
ساحل،
اقیانوس
…

و من باز دستانم یخ می‌زند.
و من باز در مغز خودم فرو می‌ریزم.

روزهایی که می‌میرم،
اغلب سه‌بار می‌میرم:
• با تو، بدون این‌که خون‌ریزی‌ام را ببینی؛
• در خودم، وقتی از پیشانی به پایین فلج می‌شوم و تا ساعت‌ها فقط باید سر خودم را گرم کنم، که نه تو بفهمی و نه من از ترسِ بیش‌ترفلج شدن، فلج‌تر بشوم؛
• و نهایتاً شب‌ها قبل از خواب، وقتی یادم می‌آید یک‌روز دیگر هم مُردم، اما هنوز باید بخوابم که ۸ ساعت بعد بی‌دار بشوم.

□

شب‌هایی که وظیفه‌شان به«خیر» شدن است، خودشان آخر هفته‌ها با خانواده کجا می‌روند؟

□

روزهای طوفانی،
قایقِ من،
که فارغاً دلش وعده‌ی دریا دارد باز، و به‌هرجهت،
غصه می‌خورد و من
برایش چتر و چای می‌برم تا
سرش گرم باشد و دلش خوش به
روزهایی که می‌آیند و ما باز
از شادی خورشید کلاه آفتاب‌گیر سرمان می‌کنیم.

روزهای ابری،
قایقِ من،
آن‌قدر ساکت می‌شود که صدای بال‌زدن مرغ‌های دریایی را از خودشان بهتر می‌شنود، زمزه می‌کند، حفظ می‌کند، و باهاشان مرثیه می‌سراید.

روزهای بارانی،
قایقِ من،
که حالا حسابی بالغ شده و پوست‌انداخته،
درک می‌کند که
گاهی، لذت بردن از خیس شدن،
هم ساده‌تر است از در‌به‌در دنبال بهانه و پناهگاه گشتن،
هم خالص‌تر و باآرامش‌تر.

†

قایقِ من،
خیلی دوردست‌ها را می‌نگرد
وقتی
پپ‌تاک دوای دردش نیست.
قایقِ من،
زل که می‌زند به دوردست‌ها،
خیلی بیش‌تر از رسیدن و نرسیدن، دنبالِ تمدّد اعصابِِ بادبان‌های تارعنکبوت‌بسته‌اش است.

†

قایق من،
آخرش ولی،
شب‌ها،
چشم‌هایش را می‌بندد و به زلالِ آرامشِ سکوتِ امتدادِ تلاقیِ افقِ دریا و آسمان،
– همان دوردورها –
فکر می‌کند
تا خوابش ببرد.