بعد از تو
بارها
من
مُردم.

این روزها
زامبی مردم‌داری هستم که مدام
لب‌خند می‌زنم
تا کسی نفهمد
من
هنوز گوشه‌ای از تو را
در قلبم
نگه‌داشته‌م…

یک روز بالاخره تمام می‌شود…

تمام دیوانگی‌های من از نبودن‌های تو،
و تمام نبودن‌های تو از دیوانگی‌های من…

مرغ، تخم‌مرغ، و تمام چرخه‌هایی که نبودن‌‍ت را باید طی کنم برایشان را،
یک به یک،
سر به سر،
طی می‌کنم.
تا شاید…

شاید یک روز بالاخره…
شاید یک شب بالاخره…
شاید بالاخره…
همین نزدیکی…

بیداری هنوز؟

با این‌که اعترافِ این‌که «توهّم»ست، می‌تواند بیش‌تر از من، بترساندت؛
بیا ببین،
شاید،
گاهی،
همه‌ی توهّم‌ها هم آن‌قدر بد نیستند…
• مثل نوشتن، که توهّمِ گفتن‌‍ست در واقع. (و مغز، گاهی احمق می‌شود و فرض می‌کند چون از حافظه‌ی فرّار خالی شده آن موضوع، حتماً به مقصد موعود هم رسیده.)
• مثل ذوق‌های لحظه‌ای که می‌کنم، و توهّمِ این‌که داریم به‌جاهای خوبی نزدیک می‌شویم؛ و «تازه اوّلشه».
• مثل همین بودنِ نصفه‌نیمه‌ی تو، و توهّمِ این‌که من هرگز تن‌ها نبوده، نیستم، و نخواهم بود…

شاید،
گاهی،
باید به سیستم‌های دفاعی مغز (ولو در راستای مغلوب‌کردنِ موقتِ خودش)، مثل همان دروغِ مهربانِ «فِیک ایت، تیل یو مِیک ایت» اعتماد کرد.

شاید،
گاهی،
آن‌که حاضرست بدون درخواست/تعلّل/چشم‌داشت برای دفاع از تو حتی بر علیه خودش اقدام کند، قابل‌اعتمادترین باشد؛ عزیزترینم.

تو،
لعنتی جان،
فرض را قاطعانه بر این بگذار که اینجا،
حتی تابستان‌هایش هم برف می‌بارد…

صدای من؟
صدای من؟
صدای من؟
من لب‌های‌‍م را خیلی‌وقت‌ست که دیگر ارزان، تر نمی‌کنم، عزیزم.

صدای تو،
صدای تو،
صدای تو…
صدای تو لعنتی جان،
خیلی‌وقت‌ست یاد من رفته. نگفته بودم؟ نشنیدی؟ یادت رفت که یادم رفته؟

بی‌داری‌های‌‍م را این‌بار،
فقط به خودم هدیه می‌دهم.
تویی که نبودن‌‍ت دیفالت تنظیمات کارخانه شده، هرگز نخواهی توانست جلوی باریدن برف را
در اتاق من
بگیری.
باور کن.

ساعت پنج عصر یک روز پاییزی،
قرار بود بیایی و با هم برویم
خیلی دور، خیلی خیلی دور.

ساعت پنج شد،
من در ایستگاه بودم و دود و سوت و تشویش؛ و نگاه منطقی، سرد، خسته، و بی‌رمقِ لوکوموتیوران.

نیامدی،
من طاقتِ ماندن نداشتم دیگر،
آن‌هم بازماندن در جایی که تویِ نیامده درش سرشار بودی و من،
نمی‌خواستم حتی بپرسم چه شد که من را…
(قطعاً حداقل‌ش این بوده که YOLOی تو با من، جدیّت‌شان قرن‌های نوری فاصله داشته.)

نیامدی و من،
رفتم.
تمام طول مسیر به ناکجاآباد، صورتم را به شیشه‌ی یخِ کابینِ خسته‌ی کوپه‌ام/کوپه‌مان چسبانده بودم.
من،
تمام آب‌های بین سلول‌های صورتم را یا به بخار یا به یخ داشتم می‌دادم — باید یادم می‌ماند. که تو، آدمِ نیامدن بودی؛ یا حداقل به‌اندازه‌ی من مصمّم نبودی. به‌اندازه‌ی من فارغ نبودی. هنوز. هرگز. هنوز و هرگز.

نیامدی و من،
قرن‌ها طول می‌کِشَد تا تو را ته‌نشین کنم.
یادم می‌ماند اما،
همیشه، اگر گذری بود، وعده‌گاهم کماکان ایستگاه قطار باشد — من از ماندنی‌ها بدجور سیرم، عزیزم.

شب‌ت،
حتی در ثبات‌‍ت و ترس‌هایت،
وقتی من حتی قطره‌ای لالایی هم دیگر ندارم در گلویم،
بخیر.

ببین، کینگ‌دامِ من اینجوریه که
با هر exhumationی، عزیزم،
یکی دیگه می‌میره که بره توی قبره، که خالی نمونه.

حالا،
اونی که باید بمیره، داره هی عُق می‌زنه فقط؛
و من هم دستم نمی‌ره حتی بهش کمی آبلیمو بدم.
من،
صرفاً با بُهت و ترس دستام رو روی شمع گرفته‌م و فقط زیرلب می‌گم
«من دیگه هرگز هرگز هرگز از اون پادشاه‌ها نیستم که هر جمعه رو رسماً هالووین کنم و هر هالووین سهواً دلقک بشم!»

من،
شاید
اصلاً
قراره اون‌قدر تو بُهت همین‌جا ثابت و ساکن بمونم که تمام گِل‌های دست‌هام زیر آفتاب خشک بشه و بریزه. بعد، دست‌هام دراز و درازتر بشن و در خاک ریشه کنن. بعد من بشم مجسمه‌ی اون پادشاه‌ای که با یه لب‌خند ابدی، چشماش رو خیلی آروم بسته بود و وصیّت کرده بود، به‌جای دفن کردن، بسوزوننش.

(بیا دست بزن ببین پیشونیم داغه، نه؟)

ترس‌های‌‍م را،
لالایی می‌گویم برای‌شان،
برای تک‌تک‌شان،
که بی‌دغدغه بخوابند تا فردا…

(نگفتمت…؟
آدم‌ها از ترس‌های‌شان فرار می‌کنند،
آدم‌ها از تنهایی‌های‌شان می‌ترسند،
آدم‌ها با دروغ‌های‌شان تنها تنهاتر می‌شوند،
آدم‌ها در حین فرار همیشه دروغ می‌گویند… همیشه…)

ترس‌های‌‍م را،
در آغوش‌م می‌گیرم و می‌خوابانم.
فردا،
شاید،
از ترس تو،
همه‌شان فرار…

فردا،
شاید،
از تو…

یادم بنداز،
این‌بار
عامدانه نترسم…

(حتی/وقتی
صدای پای زنده بودن‌م
نمی‌گذارد یک دلِ سیر بخوابم.)

یادم بنداز،
این‌بار
وقتی خوابیدی فرض را بر این بگذارم که شب‌ت حسابی بخیر شده‌است بالقوه…

گاهی،
گاهی،
گاهی،
همه‌ی افسوس‌های‌مان از گذشته به take for granted کردن‌های ناشیانه‌مان برمی‌گردد…

گاهی،
گاهی،
گاهی،
همه دغدغه‌های‌مان در حال به take for granted شدن‌های ناآگاهانه‌مان برمی‌گردد…

گاهی،
گاهی،
گاهی،
همه‌ی ترس‌های‌مان از آینده به take for granted بودن‌های نامستحقانه‌مان برمی‌گردد…

□

می‌بینی؟
آن‌قدر در غار خودم فرو می‌روم که این روزها حتی تصوّر صدای شب‌بخیر شنیدن هم می‌ترساندم…

حس می‌کنی؟
در کوچه باد می‌آید…

می‌شنوی؟
صدای فروریختن دیواره‌ی مغزم… سلول‌های مُرده؛ سلول‌های نو… من از هر بار مُردن‌، کرمپ‌های تلخ‌‌ش یادم هست…

□

تو می‌خوابی و من
باز سال‌ها خیره می‌مانم
به همه‌ی چیزهایی که شاید هرگز در من تمام نشود اما؛
من گاهی،
گاهی،
گاهی،
بدجور عاشق سرمای سنگ گرانیت می‌شوم، در پاییز…
چه از رو، چه از زیر.
من شاید گاهی تا حد غیرقابل‌تحمل‌ای داغ باشم، ولی
شب‌های سرد بخیر…

و ردپایی
از تو
همه‌جا
هرجا
سال‌ها
…

و رد پایی از من،
همه‌جا
هرجا
سال‌ها
…

من،
دریاچه را هم باید در چمدان جا بدهم، آخر، آیا؟

من،
گیج و پر از فحش‌های رکیک و تباه‌گونه،
دلم می‌خواهد ببندم به ناف همه‌ی خوش‌شانس‌ترهای احمق و مغرور و خودمدبّربین‌ای که نسخه پیچیدند که ما لذت بیدار شدن و دیدن برف پنجره را، ساده، و «باید»، در انتهای لیست اولویت‌های‌مان قرار بدهیم.

من،
سال‌هاست
…

من،
قبل از خواب،
دقیقاً چه حجمی از درون‌‍م را باید استخراج کنم، بالا بیارم، و بندازم دور که باورم بشود، که باورت بشود، که من
سال‌هاست که مُرده‌ام.
(و تو هنوز داری استدلال می‌کنی.)

من،
و جنازه‌م،
از کف دریاچه به تمام مرغ‌های مهاجر درود می‌فرستیم
و برای‌‌شان پرواز خوش و سرشار از موفقیت‌ای را
صمیمانه آرزومندیم.