به‌صورت کاملاً پرکتیکال‌ دارد به‌م ثابت می‌شود که گاهی آدم عمق دلتنگی را فقط زمانی که برطرف می‌شود می‌فهمد.

با علم به این قضیه، من دارم به‌صورت تقریباً اکسپریمنتال‌ می‌فهمم که کم‌خوابی با پرخوابی جبران نمی‌شود… و تک‌تک ساعت‌هایی که باید اسنوز را خفه کنم و بدوم، صرفاً از عمق عمرم در دنیای موازی کم می‌کند…
و من بعضی شب‌ها در رفتارهای نکرده‌ی تو در بیداری بدجور سقوط می‌کنم.
و تو می‌خوابی و من…

چشم‌هایم را می‌مالم و به بی‌دغدغه پذیرفته شدن در جزیره‌ی بزرگ فکر می‌کنم. مایل‌اِستون‌های زندگی اگر قرار بود موتیویشنال‌-بِیسد باشد که الآن من در ۷ دقیقه‌ی آخرِ قبل از ماراتُنِ پنج‌شنبه چشم‌های‌ سبز و سرخ‌م را تنگ نمی‌کردم که همین‌ها را هم بنویسم، عزیز جان. :‌-‌)

□

…. حق با توست — شاید واقعاً کودک درون‌ش مُرده باشد…

□

از منظرِ کمی منصفانه‌تر اگر نگاه کنم، می‌توانم بفهمم چرا احتمال دارد مغز من معیوب نباشد اصلاً؛ و این صرفاً همه‌ی بی‌خوابی‌های تابستانه بوده که باعث شده مغزم به‌جای پذیرش آگاهانه‌ی ضعفِ زمان‌بندی، ترجیح بدهد لج‌بازی کند و حسابی کُن‌فبیولیشن راه بیاندازد.

چون‌آن کودک بهانه‌گیر و یک‌دنده و سربه‌هوایی، هر موقع حق مسلّم خودش می‌داند به عقب برمی‌گردد و خاطرات را به سلیقه و دلخواه خودش بازنویسی می‌کند. اجر سلف‌رایشس بودن‌ش را هم ساعتی حساب می‌کند – از آلارم‌های ریسه‌وار صبحگاهی. شاید اصلاً این‌که سردرد می‌شوم، دلیل‌ش تهوع نرون‌هایی است که از عذاب وجدان به‌تنگ آمده‌اند…
همه‌ی این‌ها را گفتم که به این‌جا برسم که
صبوری و خویشتن‌داری و مچوریتی و کاظم بودن و سایر وصله‌های کول‌مآبانه به کنار،
این‌قدر بهانه‌گیری ملالت‌زا می‌شود آخر، عزیزم…

□

قول می‌دهم امشب زودتر بخوابم.
قول می‌دهم امشب اگر باز بادهای گرم بی‌خوابی‌های مفرطِ تابستان‌های دهه‌ی هشتادِ غرب تهران در سرم پیچید در خواب، شل کنم ماهیچه‌های زیر جمجمه‌ام را و به‌جای ناباوری، روی موج‌های پیش‌رویم رها باشم و زمزمه کنم آخرین بوی خاطراتی که شاید امشب برای همیشه بازنویسی بشوند را…

اصلاً روشن‌فکرمآبانگی به کنار، شرعاً ادای احترام متقابل به فروید و داروین است اگر بگوییم قانون تنازع برای بقا در خاطرات هم همیشه در جریان است؛ مخصوصاً اگر ۱۲۵۰۰ مایل یا به عبارتی ۸ سال نوری از تهران دور باشی… آن‌هم تهران‌ای که سال‌هاست هیچ‌کس ازش خبری ندارد و شاید کودک درونش مُرده باشد…
تهرانِ من، و همه‌ی چیزهایی که یک روز پاییزی زیر کانورژن هوای نیمه‌آلوده‌اش، بلعیده شد و دیگر دیده نشد که نشد.

کپی دوم‌ش که دستِ تو بود هم پاک شده آیا؟

تمام شب باد می‌آید،
و بین مغزِ خوش‌قلبِ من و قلبِ بی‌فکرِ من همیشه فراموشی جا خوش می‌کند
تا من، برای درحال‌زیستن، لازم باشد خیلی بیش‌تر از آن‌چه انتظار و توان‌ش را داشته‌ام چشم‌هایم را ببندم و نفس عمیق بکشم…

نفس عمیق می‌کشم و تو،
باز از همه‌ی آبی‌های آسمان و دریاچه و دوردورهای اقیانوس هم آبی‌تری…
و من یاد همه‌ی رسیدن‌ها ولی یک قدم مانده لغزیدن‌ها می‌افتم.
و تو، توی چشمانت که ناغافل خیره می‌شوم، توی آبی‌های خودت غرق می‌شوی… تقصیر خودت بود نگذاشتی شنا یادت بدهم. ما درهفت‌دقیقه‌ایِ آرام‌ترین اقیانوسِ دنیا زندگی می‌کنیم؛ و تو با این‌که همه‌ی این‌ها را می‌دانی و بارها فکت‌چک کرده‌ای، باز به‌قول‌خودت یک‌روزهای نامنظمی در ماه، همین‌طور که رو به تی‌وی دراز کشیده‌ای دور خودت آرام آرام گرداب می‌تنی.

□

گذشته را گذاشته‌ام توی پارچِ مسی، کنار باغچه، تا تمام طول شب آرام آرام ته‌نشین بشود؛ و هر‌آن‌چه هم که نرفت پایین خنک بماند. که نصفه‌شب که باز تشنه از خواب بیدار شدم نخواهم دربه‌در تمام راهروهای تاریک بخزم…

همه‌ی محاسباتم را دقیق می‌کنم،
اما باز نیمه‌های شب کلاغِ ازخدابی‌خبر یک تکه سنگ می‌اندازدتوی پارچ و همه‌چیز به هم می‌‌خورد.

□

من پرفکشنیست نیستم. حتی شنیدنش هم برای منی که از هزاران جهت آن‌قدر از ایده‌آل‌هایم زده‌ام که “ذوق” از واژگان محاوره‌ای‌ام پر کشیده است، آزاردهنده‌ست. من از خارهای گیاه‌های هرزه هم می‌ترسم؛ وگرنه حتماً شب‌ها فانتزی‌هایم را حول سلطنت و نبض قدرت و ثروت و شهرت می‌پیچدم.

من پرفکشنیست نیستم. حتی برای ام.وی.پی ساده‌ی قضیه هم روزانه با اطرافیان چانه می‌زنم. اما باز شب توی عمق آینه، نگاهم گره می‌خورد به تک موهای سفید و گلچین دوران‌های موازی مشروط‌ای که در کهکشان دیگری در جریانند.

من پرفکشنیست نیستم. من هنوز هم از آدم‌های نایس چندش‌م می‌شود. و با این حال آن‌کانشس بایاس‌م را ماکیاولیست‌وارانه توجیه می‌کنم؛ با عرض ادب، احترام و سپاس پیشاپیش.

□

دیدی آخرش از آن دسته مردهایی از آب در آمدم که شب‌ها توی تاریکی عینک می‌زنند و با چشم‌های سرد نبض ریز اشیا را یادآوری می‌کنند…

من از داخل که سردم می‌شود تمام بخارهای آبِ سبکِ داخلِ جمجمه‌ام بالا می‌روند، ابر می‌شوند، و روبه‌بیرون می‌بارند. این می‌شود که روی شونه‌هایم برف می‌بارد و من همه‌ی فصل‌هایی که در سان‌فرانسیسکو رخ نداده را از حفظ، از اودیپ و الکترا، از نهایت شب، بالا و بیرون می‌آورم.

پاهایم که بی‌حوصله می‌شوند تصمیم می‌گیرم بمانم دیگر. شروعِمیان‌سالی در تمام پستاندارانِ دوپا بیست سال بعد از اولین شکارهای منفرد، منزوی، و منجر به باخت مفتضحانه‌ست؛ هرچه‌قدر هم که با اغماض و ارفاق نگاه کنیم. همین می‌شود که عزم‌م جزم می‌شود که در همه‌ی بقیه‌ی فرم‌هایی که قرار است در ادامه پر کنم، محل سکونتم را “گلدانی در ایستگاه” بنویسم. و بس.

از منظر پرفرمنس ریویو اگر بنگریم، حکماً گلدان کم‌مصرف و قانع‌ای خواهم بود؛ اما از دیدگاه آپ‌وارد منیجمنت، من باورم نمی‌شود تو چه‌طور این‌قدر ساده و صریح یادت می‌رود که شب‌ها، جهت تولید و مصرف اکسیژن و دی‌اکسیدکربن در گیاهان، برخلاف پستانداران می‌شود. کم بوده شب‌هایی که از بی‌نَفَسی ۴ صبح خواب‌گردی کرده‌ام؟

…
(… و تو، وقتی می‌گردی دنبال خودت توی گلدان، همه‌ی خاک و ریشه و خاطره را پاک برهم می‌ریزی، محض اطلاع. و من، بیش‌ترِ بی‌انگیزگی‌ام برای تحرکات شدید فیزیکی را، به گردن میانسالی می‌اندازم.)

□

شادی‌هایم ابری می‌شود، وقتی از یادم می‌برند لذت نوشتن‌های بی‌پروا را.

حق با تو بود شاید،
ما خیلی زود شروع کردیم که حالا که همه می‌دوند ما نگاه‌مان هِی ناخودآگاه به دوردست‌ها، به افق، گره‌ی کور می‌خورد. و باز نمی‌شود به این راحتی؛ تا شب که گوشه‌ی لباس‌مان لایِ درِ قطارِ خواب گیر می‌کند و کشیده می‌شویم.

بیچاره گلوبول‌های قرمز که تمام شب حمامِ آدرنالین و چربی می‌گیرند و مثل کاشفان طلای سال ۱۸۴۹ سان‌فرانسیسکو، الک به دست دنبال اوکسی‌توسین می‌گردند توی رگ‌هایم تا صبح…

حوالی چهار و سی دقیقه صبح بی‌دار می‌شوم. کارگران قرمز در رگ‌ها مشغول کارند. تازه‌کارها تعجب می‌کنند. باز عینکم گم شده و در تاریکی از حفظ دیوارها را با دستانم طی می‌کنم. می‌دانم اگر غیبت‌م غیرموجه باشد صبح تو دلگیر می‌شوی، دلبر جان. و “تنگی نفس” عذر بدتر از گناه است گاهی؛ برای منی که اکسیژن‌ِ خالی را هم باید با وصله و پینه وارد ریه‌هایم کنم تا صبح.

یک سیکل کامل خواب را در بیداری سپری می‌کنم. سری به دنیاهای موازی می‌زنم — گنجشک‌ها ۶ صبح شروع می‌کنند، آفتاب ۶ و ۱۵ دقیقه، وال‌استریت ۶ و نیم صبح، کلاغ‌ها ۷. دریاچه ولی اکسیژن و اوکسی‌توسین‌ش را از آب و مرغابی‌ها می‌گیرد حتماً که شب‌های به‌جای خوابیدن، تا صبح پلک‌هایش را به لبخندهایش گره می‌زند و با نوازش باران صدایش تا نزدیکی‌های بیگ‌آیلند هم می‌رود.

…
“روزمرگی” از آن واژه‌هایی است که از وسط به دو نیم تقسیم کردنش می‌تواند خطرناک هم باشد؛ چه از فروید بپرسی، چه از نوازندگان دوره‌گرد تندرلوین…
من اما، تصمیم گرفته‌ام سربه‌زیر بمانم این روزهایی که اولویت‌م خط مستقیم‌م است. پشت چراغ قرمزها اما، اجازه بده حق مسلم‌ام باشد که سرم را بچرخانم،
شاید چشم‌م به ..

بینِ عدمِ تواناییِ انتقالِ مفاهیمِ منتج‌شده از منطقِ غیرخطیِ توجیه‌کننده‌یِ تناوبِ میانِ دو نمودِ بیرونیِ روی‌کردِ بازخوردانه‌ی من، وقتی آن‌قدر که انتظار داری بلند نمی‌خندم،
و انگ‌های بای‌پُلار،
فقط یکی‌شان فحش است.

و تو بیش‌تر از من دلت برای همه‌مان تنگ می‌شود،
گاهی…

[۹ مارس هزار و نهصد و دو هزار و هیجده]

وقتی که از دور مه‌آلود می‌‌شوم
و توی آینه پر از جاهای خالیِ خاکستری می‌‌غلتم،
و ۱۶-ساعت را به‌امیدِ ۸-ساعت زندگی می‌کنم، نه ۸ را به‌امیدِ ۱۶،
و تخمی‌ترین تخمین‌م از خودم حداکثر به ۱۰ درصد می‌رسد،
لزج بودنِ حسِ لمسِ تمام و کمال همه‌ی نقشه‌های شوم، موثر، و رترو-ریگرت-مآبانه‌ات را تجربه می‌کنم.

من از ترسِ ناشی از بی‌هواییِ زیرِ سقف‌های کوتاه می‌ترسیدم. یادت هست؟ وقتی برای رفع مه‌آلودگیِ ممتدِ من سقف را نرم‌نرمک پایین و پایین‌تر آوردی… و من به بغل خودم را خواباندم، تا اگر دیوار ترک برداشت، من رو به دریاچه چشم‌هایم در ابدِ تو گره بخورد.

دیدی آخرش معلوم شد من از کودکی با ساعت درد و دل می‌کردم… منی که وسطِ تنیدنِ تارهای ابریشم دور خودم گم می‌شوم را آخر چه‌طور دلت می‌آید درون پیله به جکوزی مشاوره بدهی؟! (دروغ چرا، من هم خودم گاهی از علامت تعجب عوق‌ام می‌گیرد. اما زندگی ادامه دارد، با ناملایمت‌هایش؛ که هیچ‌کس نمی‌تواند به‌این راحتی بفهمد امورتایزشان “ملایمت” می‌شود بالاخره یا نه.)

ببخش که گاهی موهای سفیدم، که این روزها پنهان‌شدنی نیستند، زودتر از زبان و حلق‌م یادت می‌اندازد که چرا عاج کف کفش‌هایم صاف شده. ببخش که دیر شد تا بخواهم در زمان مناسب در ماراتونِ پاپیولارِ عامِ این حوالی (به‌انضمامِ ویژگی‌های شخصیتیِ علی‌السویّه‌ی ایده‌آلِ تو)، بدوم. ببخش که از وقتی دولورِسِ کرنبریز هم رفت پیشِ ریچارد، فقط با دیدنِ لبخندهایِ بعضاً تلخِ کریستوفر نولان می‌توانم از صمیمِ قلب مشعوف بشوم. و وقتی راجع به ایرلند از کسانی که ایرلند را دیده‌اند می‌پرسم، چشم‌هایم دور می‌شوند.

از آن روزهایِ سیاه‌سفیدِ دریچه‌ی دوربینِ دو مگاپیکسلِ من، فقط چیزهایی باقی‌مانده برای دیدن که خودم بریدم و دوختم. یک مگاپیکسل‌ش معمولاً صرفِ پیداکردن و تنظیمِ نور زاویه‌دارِ دو ساعت مانده به غروب زمستان و سایر شرایط فنی و محیطی می‌شد؛ یک مگاپیکسل دیگرش هم صرفِ حسِ من وقتی آن روزها نبودن‌ت در مکان مناسب را به‌بهانه‌ی حکمت الهی، در حساب‌دفتریِ “زمان مناسب” ثبت می‌کردم.

تو که به‌تر از من می‌دانی،
خدا، گاهی، در نیم مگاپیکسل هم تسویه‌حساب می‌کند.

□

می‌ترسم از این‌که از بس می‌ترسم از ننوشتنی‌هایم، نکند واژه‌ها تمام بشوند… واژه‌های من و ریچارد روی هم شاید محدود باشند، ولی جمله‌ها چه؟ مغز محاسبه‌گرست دیگر، گاهی یک‌هو به سرش می‌زند که …

سال‌ها بعد حتماً کسی باز یادم خواهد انداخت که همیشه می‌گفته‌ام که
گذشته همیشه بزرگ‌تر و قطعی‌ترست از آینده. نوعی کم‌غیرقابل‌پیش‌بینی. و خب همین، مثل کلبه‌ای متروک پر از تار عنکبوت‌های نازک و پرتوهای کوچک ولی گرم و غبارانگیز، باعث می‌شود آدم/ضمیرِ ناخودآگاه آرام باشد وقتی قدم می‌زند در چنین سکوت و بکارتِ یک‌نفره‌ای. و دلش بخواهد گاهی، خصوصاً در خواب، ترتیب زمانی، مکانی، و یا واکنشیِ چند تا از آلبوم‌ها را به‌هم بریزد. و دوباره بخوابد.

تمام گناه‌های خودآگاه آدم به شصت پایِ توانمندی‌هایِ مغز انسان در بازچینیِ خودخواهانه‌ی گذشته نمی‌رسد. “ناخودآگاه” می‌تواند خیلی پرخاشگرتر از حجم پوست و استخوانِ آدمی باشد.

آشنا نیست؟

□

اگر خام نبودم باید می‌دانستم تمام بکارتی که یک عمر به‌آن می‌بالیدم آخرش یک روز یخه‌ام را می‌گیرد. درست همان‌ جایی که فکر می‌کنم سوپرپاورِ همیشگی می‌تواند وزنِ ارزش‌های اجتماعیِ مخاطب را طبق خواست و پسندِ من، تغییر دهد… درست همانجا من باز در سیاه‌چاله‌های درونی‌ام جذب می‌شوم و یک مرحله گُم‌تر می‌شوم. من.

من به سکوتِ گوش‌هایم و فراموش کردنِ قیمتِ روزانه‌ی AMZN و تمامِ عکس‌هایِ روی جلدِ Inc احتیاج دارم. شاید دارم پوست می‌اندازم باز و این‌ها همه‌ی لکه‌هایی هستند که با هیچ شامپو و لیف‌ای پاک نمی‌شوند. شاید این‌ها را هم باید رد کنم، رسیده یا نرسیده، بروم مرحله بعدی.
نرسیده‌های مرحله‌هایی که با دو ستاره (از سه ستاره) رد می‌کنم را گذاشته‌ام بعدها که رسیدم لول‌های بالا و حرفه‌ای شدم برگردم یک آخرهفته همه‌شان را سه ستاره کنم. اما امان از عدم تقابل زمان و مکان… می‌دانم، می‌دانم، می‌دانی…

بیا یادمان نرود،
که وقتی مملو از هیجان و انگیزه بودیم
به هم قول داده بودیم
همه‌ی مرحله‌ها را سه‌ستاره رد کنیم…

دی‌پی‌دی‌آر فقط یک بهانه/سمپتوم قضیه‌ست؛
مشکل از ویسکوزیته‌ی ماسه‌های درون جمجمه‌ام است، و رد پاهایی که…

†

ردّ پاهایی که… و برون‌نگاشت عادت‌های هفته‌گی و ماهیانه‌ی درونی‌ای که…
درونی‌ای که…
…
و واژه‌هایی که آن‌قدر زود فرار می‌کنند که حتی نمی‌توانم تشخیص بدهم از سر خجالت‌ست یا ترس.

†

باید پتیشن جمع‌کنم برای کسانی‌که مود و خُلق‌شان – مثل من – آندر-ریپرزنتد است در این حوالی، که عجالتاً یک هفته از اوایل بهار را صرف یاد کردن از پاییز (و ابتدای زیبای پایان‌ها) بکنند. می‌ترسم دیر بشود آخر.
دیرتر از همه‌ی ویکندهایی که با هم صبر کردیم و با هم نرسیدیم.
و همه‌ش ترسیدیم، که نکند همه‌ش تقصیر خودمان باشد.
خودِ خودمان — کلیه‌ی ساکنینِ این‌ورِِ همان آینه‌ی کلاسیک‌ای که شب‌ها بی‌سروصداتر از پنجره، آرام چشمانش را می‌بندد، فراموش می‌کند، و می‌خوابد.

نگفتن‌هایی که اختیارشان دستِ من است؛
نرسیدن‌هایی که اختیارشان دیگر دست من نیست؛
یادم می‌دهند
به‌خوبی بینِ خطوط را بخوانم، بو بکشم، لب‌خندی بزنم و به دندان‌هایم بگویم آرام‌تر باشند و شب‌ها نلرزند.
برای بی‌دار شدن فقط یک‌چیز لازم است – ایمان کافی به‌این‌که بی‌دار می‌شوی
و قطارِ موازی بارِ دیگر به سفر خودش ادامه می‌دهد.

خودخواهانه نخواهد بود دیگر،
اگر به‌جای این‌که همه‌ی استرس‌ها و دویدن‌ها را قورت بدهم
و آرزوهایم را برای نسل‌بعدی‌ام بگذارم،
آرام آرام،
خودم را به‌دنیا بیاورم…
(۹ ماه دیگر).

بوی استخوان‌هایت به‌کنار،
خاطره‌ی “فهمیدن”هایت این روزها ته‌گوشه‌های دل‌م را حسابی تنگ می‌سوزاند.

†

خوش‌بختی من‌ست که بهترین خوش‌بختی تو باشم.

تو و موهایت،
نفس‌هایت،
گرمیِ لب‌خندهای وصف‌پذیرت،
و همه‌ی موضوع‌های انشاء پازتیوی که در من بذر می‌کاری…

†

ریچارد
خودش خواست که گم بشود
– در بولیناس –
تا من و تو…

خوابِ واژه‌ها را می‌بینم،
که دارند آرام آرام، صبور صبور، معصوم و زبان‌بسته، دور می‌شوند.

ریشه‌یابی‌اش می‌کنم در تک‌پرده‌ای‌هایی که این روزها ناخودآگاهِ رها، بی‌پرده، و محترم‌ام جمع کرده؛ بعد مرتب روی طاقچه چیده همه‌شان را، و وقتی خشمِ نهفته‌اش یک‌هو بیرون ریخته، همه‌شان را پرت کرده به در و دیوار…

ناخودآگاه‌ست دیگر… خشم‌اش کودکانه به‌جا و به‌حق است.

†

تمامِ واژه‌های نگفته‌ام را، آرام آرام می‌نویسم روی کاغذهای سفیدی که با خودم برای بقا – و احیاناً فرار – در تاریکیِ شب آورده‌ام؛

بعد آرام آرام تک‌تک‌شان را، هر شب، طوری که نه به روشنیِ قرصِ ماه بر بخورد، نه به خوابِ آرامِ سطحِ بی‌غشِ آب، نه به لطافتِ دمیدن‌های بادِ بامدادی، توی چاه می‌ریزم. هر شب؛ هر شبی که بی‌دار می‌شوم از جنب ‌و‌جوش واژه‌های بی‌قرار در سرم.

بعد اما، چاه کم‌کم پُر می‌شود.
چاه هم، مثل هر انسانِ کمابیش آشفته‌ی دیگری این روزها و این سال‌ها، ظرفیت خودش را دارد. وقتی از حد رد بکند، سردی گرمی‌اش بشود، و یا قلبش به معده‌اش فشار بیاورد، فوران می‌کند. بالا می‌آورد.

چاه اوورفلو می‌کند. خودش را، هر‌چه هست و نیست، هر‌چه ذات خودش و تمام گنجینه‌ی واژگانیِ باکره تا مستعمل‌ش است را بالا می‌آورد. همه خویشتن‌داری‌هایی که تمام این سال‌ها در گلویش خفه شده، خاک خورده، و خام‌خام رخنه کرده و اندوخته شده را، خیس‌خیس، خشک خشک، تخلیه می‌کند با خیالِ تخت و بی‌مخاطب.

از دهانش می‌زند بیرون. چند صد میلی‌ثانیه‌ی اول خودش درنگ می‌کند که آیا جا و وقت‌ش مناسب هست یا نه، اما فشارِ واژه‌های بی‌طاقت برای بالا آمدن و رها شدن – در حدِ انتقام از ذاتِ طبیعت و سرشتِ سرنوشت‌ِ سرشت‌شان – مجالِ تعلل نمی‌گذارد. سیلِ واژه‌ها، تمام شهر را، تا چهارانگشت بالای زانو، فرا می‌گیرد.

بعد تو،
و همه‌ی اهالیِ شهر که فکرش را هم نمی‌کردید،
صبح که چشم باز کنید، از بوی همه‌ی واژه‌های غریب‌ای که روزی برای بقا رقابت می‌کردند اما حالا دیگر حتی رغبتی به َبازغرق‌شدن ندارند، جا می‌خورید.
می‌دانم، می‌دانم، دیرتان که بشود، مثل هر آدمی که شانه‌کردنِ موها هم برایش دیگر اولویت نباشد، فقط می‌دوید. می‌دوید و واژه‌هایی که اوجِ کمالِ سعادت‌شان رسیدن تا پایِ تختِ شما بوده، به کفِ کفش‌تان می‌چسبند؛ طلبیده و نطلبیده، خودآگاه و ناخودآگاه.
بعد آرام آرام، در تمام شعاعِ صد قاصدکیِ اینجا پراکنده می‌شوند تا با باد و باران نویدشان باز پخش بشود و به دورِ بعدیِ تناسخ‌شان بازگردند.

†

کسی نمی‌داند، شاید هیبتِ چیزی که به نامِ دریاچه سال‌هاست پشتِ پنجره آرام با لب‌خند خوابیده، مسخِ “امید” غیرمعقول ولی آرزوکردنیِ کودک‌ای بوده، که نیمه‌شب با پریشانی از خواب پریده و کنار تختش به‌جای یک لیوان آب، کاغذ و خودکار بوده فقط…

شاید…

□

دلم برای واژه‌هایی که به تو قرض دادم و تو یادت می‌رفت هر شب قبل از خواب، یا حداقل ماهی یا سالی یک بار، صدایشان بزنی، تنگ شده.

تو نمی‌دانی، این کارمای واژه‌های مطرود و متروک است که ما را به تقلا برای تکرار کردنِ نرسیده‌های نگفته و ننوشته، وا می‌دارد.

یادت که هست آخرین واژه‌هایی را که گفتم جایشان اینجا نیست و تو…
تو لب بستی و،
واژه‌ها غم‌شان گرفت و
رخت بربستند که بربستند…

زمستان بود،
زمستان‌تر شد.

و سال‌ها طول کشید تا تو بفهمی ریشه‌ی گرفتگی‌های ریز و ناخودآگاه و منظمِ تهِ دلت چیست.

و من – که تلاش می‌کردم واژه‌هایی که ناخودآگاه در چشمانم آرام آرام جمع می‌شدند و می‌ریختند بیرون را کتمان کنم – پشت این صفحه‌های آبی و پرده‌های نقره‌‌ای و فاصله‌های سبز، گم [و گور] کردم خودم را.

□

این شد که حالا، این روزها، در بیداری با هُرم گرم می‌شوم و شب‌ها،
در خوابِ گرم، کارمای هُرم بی‌دارم می‌کند و بی‌تابی می‌کند تا آن‌قدر بنویسم تا پلک‌هایش سنگین بشود و آرام آرام خوابش ببرد.

خوابِ واژه‌ها،
عمیق اگر نباشد،
زلال و فرحبخش و بی‌دغدغه پُر‌رویاست. حتماً.

همین اهالی تیخوانا،
که این روزها در تمامیِ مثال‌هایمان به‌صورت سمبلیک و غیرسمبلیک جریان دارند،
در انتها تنها جلوه‌ای از FOMOی شخصیِ خودِ من هستند.

من‌ای که شهرهایی که می‌شناسم را روی محور زمان پهن می‌کنم،
و با تو، در زمینه‌ی نش‌ویل و تِنِسی به‌توافق می‌رسم.

شاید یکی از همین روزها به‌اطمینانِ آن برسم که،
حتی اگر توی بزرگراه I-80، هر یک مایل یک تابلوی فاصله‌ی باقی‌مانده تا تیخوانا را نصب کنند،
باز هم این انتخابِ خودِ من است که کدام تابلوها را، به چه منظوری، بخوانم.

□

در گذشته‌ی دورِ من،
باتلاق‌ها و سیاه‌چاله‌های زیادی هست. و عمدتاً اثری از نور خورشید نیست.

در گذشته‌ی من،
که امروز فهمیدم از ۲۰۰۶ به قبل‌ش را ایران جا گذاشته‌ام (جز هُرم)،
خیلی چیزها ناتمام مانده…

در گذشته‌ی نه‌چندان دورِ من،
چیزهایی غرق شده که با محصولات تراریخته‌ای از جنس آینده پُر نمی‌شود.

□

علی‌ای‌حال،
من،
اگر به هر دلیلی دوقطبی هم باشم،
باز، هنوز و همچنان،
هر دو قطبم تو را…